بنی اسرائیل و کافران (قرآن)بنی اسرائیل عصر بعثت پیامبر صلی الله علیه و آله با کافران مکه علیه اسلام متحد بودند. ۱ - دوستی بنی اسرائیل و کافرانموالات و دوستی بنی اسرائیل عصر بعثت، با کافران مکه از آیات زیر بدست می آید. لعن الذین کفروا من بنی اسرءیل...(کافران بنی اسرائیل، بر زبان داوود و عیسی بن مریم، لعن (و نفرین) شدند! این بخاطر آن بود که گناه کردند، و تجاوز می‌نمودند.) ۱.۱ - تفسیر آیه فوقدر اینکه چرا تنها نام این دو پیامبر صبرده شده است مفسران احتمالاتی داده‌اند گاهی گفته می‌شود، علت آن این است که سرشناسترین پیامبران بعد از موسی ع این دو پیامبر بودند، و گاهی گفته می‌شود که بسیاری از اهل کتاب افتخار می‌کردند که فرزندان داودند، قرآن با این جمله اعلام می‌کند که داود از کسانی که راه کفر و طغیان پیش گرفتند، متنفر بود، و بعضی گفته‌اند که این آیه اشاره به دو واقعه تاریخی است که خشم این دو پیامبر بزرگ را برانگیخت و جمعی از بنی اسرائیل را نفرین کردند، داود در مورد ساکنان شهر ساحلی ایله که به"اصحاب سبت" معروفند و سرگذشت آنها در سوره اعراف خواهد آمد، و حضرت مسیح درباره جمعی از پیروان خود که بعد از نزول مائده آسمانی باز هم راه انکار و مخالفت را پیش گرفتند لعن و نفرین نمود. در هر حال آیه اشاره به این است که بودن جزء نژاد بنی اسرائیل و یا جزء اتباع مسیح، ما دام که هماهنگی با برنامه‌های آنها نبوده باشد باعث نجات کسی نخواهد شد بلکه خود این پیامبران از اینگونه افراد ابراز تنفر و انزجار کردند. تری کثیرا منهم یتولون الذین کفروا...(بسیاری از آنها را می‌بینی که کافران (و بت‌پرستان) را دوست می‌دارند (و با آنها طرح دوستی می‌ریزند)؛ نفس (سرکش) آنها، چه بد اعمالی از پیش برای (معاد) آنها فرستاد! که نتیجه آن، خشم خداوند بود؛ و در عذاب (الهی) جاودانه خواهند ماند.)( برداشت یاد شده بر اساس این احتمال است که ولایت به معنای دوستی باشد. مقصود از «الذین کفروا» مشرکان مکه است.) ۲ - استشهاد به وجداناین آیه از قبیل استشهاد و گواهی خواستن از حس و و جدان است، به این بیان که اگر قدر دین خود را می‌شناختند از آن دست بر نمی‌داشتند، و آن را لگدکوب تجاوزات خود نمی‌نمودند، و در نتیجه متدینین به دین خود را که همه اهل توحیدند دوست می‌داشتند، و از آنان که به کفر گراییده‌اند بیزاری می‌جستند. زیرا به شهادت حس و و جدان هر قوم و ملتی دشمنان دین خود را دشمن می‌دارند، و اگر دیدیم مردمی با دشمنان دین خود دوستی و مودت می‌ورزند بخوبی می‌فهمیم که اینان از دین خود چشم پوشیده و از مقدسات دینیشان که می‌باید مورد احترام و تصدیقش قرار دهند صرفنظر نموده‌اند، وقتی چنین دیدیم بی درنگ آنان را هم از دشمنان آن دین بشمار می‌آوریم، برای اینکه دوست دشمن، دشمن است، پس از آن در مذمت آنان می‌فرماید: " لبئس ما قدمت لهم انفسهم" و کیفر گناهی که از پیش برای آخرت خود فرستاده‌اند که همان ولایت کفار از روی هوای نفس است این بود که: " ان سخط الله علیهم و فی العذاب هم خالدون" خدای بر آنها خشم کرده و در عذاب ابدی معذبشان کند، و به این بیان روشن شد که در آیه شریفه، مورد بحث، کیفر و عاقبت عمل" ان سخط الله" بجای خود عمل" یتولون" بکار رفته است، و این خود بخاطر اشاره به این نکته است که تو گویی کفار کیفر و عذاب خود را از پیش فرستاده‌اند. ۳ - پانویس۴ - منبعمرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۶، ص۳۳۶، برگرفته از مقاله «بنی اسرائیل و کافران». |